Konusamadiklarimi yaziyorum

Bazen bir yumru olur ya bogazinda, hani konusamazsin,anlatamazsin, anlamazlar.

Tam anlatacakken bir mesaj veya bir aramayla dagilir dikkatleri hani. Ne diyodun canim sen diye sorarlar da sen de yok bisey ya onemli degildi zaten dersin. Bagira bagira haykirmak istersin beni bedavaya dinleyecek biri yok mu diye. Cunku aslinda anlatacak oyle cok sey vardir ki bilmezler. Bilmezler icinde kopan firtinalari, konusmak isteyip sustuklarini.

Bazen zordur acmasi icini insanin, tum sartlarin buna elvermesi lazim. Dogru kisi, dogru muzik, dogru atmosfer, dogru icki. Bazen sen acsan da kendini, karsindaki o kadar mesguldur ki seni dinlemez yada bazen sen cok yorgunsundur kendi kendine verdigin savastan. Senin kendinle cozemedigini baskasi nasil cozsun ki.

Bazen de sirf bizi dinlesin diye para verirsin, ben kendime bu kadar uzakken bir yabancinin beni anlamasini umarak. Nerden baslarsin ki? Cocuklugundan mi? Ailenden mi? Peki ya ilk ask yada seni cok uzen o adam?? Hayat bir viziteye sigar mi? Hirslar, kuskular, hayaller.. Nerden baslanir ki?

Soyleyecek bu kadar sey olup da sozler yetmediginde, konusamadiginda, icindeki o yumru tum mideni kapladiginda, bir sarki sozunde bu kadar anlam oldugunda ve elini attigin herseyden bir ani aktiginda tum bunlari sigdiricak ve yuku hafifletecek birseyler aradim.

Otuzlarimda bir kadin olarak buyudukce aslinda ne kadar kuculdugumu, cemberimin ne kadar daralip da bir basima kaldigimi ve gitgide kendi icime dondugumu anladigim noktada tum bunlari dokmek istedim. Cunku bence yazilacaklar yasananlardan daha fazlaydi her zaman.

Gorusmek uzere,

Kadin